Ken je dat? Dat de zon even niet meer schijnt, dat iedereen boos lijkt te zijn, dat de wereld donker is, en dat het in je hoofd onweert?
Op die dagen is t fijn dat je vrienden hebt.
Vrienden die je belt met een excuus, goh waarom sms je niet terug, is er wat?
Het begint met een lulpraatje, maar als de vraag komt hoe het met je moeder gaat barst je los, het gaat niet, ik weet het niet wat moet ik nou.
Vriendin luisterd naar je, hoort je aan, zegt dat het inderdaad heftig is allemaal en dat als je er niet uitkomt je kan bellen.
Haar woorden doen je goed, je rijd door naar huis en zet de computer aan.
Toevallig komt vriendin ook net online, nee hoor tuurlijk niet omdat ze wist dat jij er ook zou zijn.
Maar nu je er toch bent, raas nog even uit, tuurlijk is het kut, tuurlijk is het vervelend dat je eczeem niet over gaat, dat je er niet uit ziet zoals je zou willen, en dat je lichaam er even geen zin in heeft.
En je moeder, tja dat is hopeloos, maar je doet toch je best, je doet toch wat je kan.
En als je zegt dat je soms het gevoel hebt alsof je overal alleen voor staat, en alsof je niets goed kan doen, en niemand trots op je is voegt ze er aan toe dat je toch wel weet dat ze echt niet zonder je kan.
Ook nu ze een relatie heeft, gaat trouwen en bezig is volwassen te worden.
Je jankt nog wat harder, beseft dat het waar is, en slaat jezelf voor je hoofd.
Sorry vriendin voor het mopperen, voor het janken, voor het klagen.
Zij heeft het ook niet makkelijk, gaat trouwen, heeft het druk, lichaam werkt niet mee, vent in het ziekenhuis gelegen, drukte overal en net weer aan het werk na een burn out.
Vriendin zegt dat je mag mopperen, dat het goed is, en dat je jezelf niet altijd achter moet stellen.
2 dagen later, vriendin en jijzelf doen alsof er nies aan de hand was.
Het gaat ook weer beter, als je naar huis belt en moeder neemt op is het nog even lastig, daar gaat t nog steeds niet goed, maar je mag niet helpen.
Van je af zetten is het enige dat dan schijnt te helpen.
Sávonds heb je een date met de zussen van vriendin, leuke dingen bedenken voor de bruiloft.
Als je druk aan het bakkelijen bent smst vriendin.
Ze is opweg naar het ziekenhuis, vriendlief is naar de Spoedeisendehulp gebracht.
Verder smst ze niets, alleen dat je het nu weet en of je het doorgeeft aan zussen.
Je smst terug dat ze rustig moet rijden en dat je er voor haar bent.
Samen met zussen duim je dat het om een gebroken voet zal gaan.
1,5 uur later smst ze dat ze opweg zijn naar huis,
Hartritmestoornissen, en over 2 weken weer naar de eigen cardeoloog.
Het is gewoon niet eerlijk! Iemand die zoveel ellende heeft gehad, die er altijd voor je is, pech op pech heeft, wordt gewoon weer getroffen door het geen dat heet 'pech'.
Ik vind het niet eerlijk! Wou dat ik het erbij had bovenop mijn boze bui.
Wou dat ik wat voor ze kon doen.
Maar dat gaat niet.
Het enige dat ik kan doen is duimen dat het mee valt, dat het overgaat, en dat ze allebei snel weer de oude zijn.
En stiekem, heel stiekem, hoop je dat ze er ondanks alle ellende nu weer, ook nog steeds voor jou zullen zijn.
