Zaaien, maaien oogsten, dank de allerhoogste.
Dat zongen we vroeger in de kinderkerk.
Hoe het verder gaat weet ik niet meer.
Wel weet ik dat het liedje vanmorgen opeens weer in me opkwam toen ik kastanjes aan het rapen was.
Opweg naar huis kom ik 3 enorme kastanjebomen tegen.
Als kind heb ik altijd al een fasinatie gehad voor kastanjes.
Zo mooi donker en rond en dan glimmen ze ook nog!
Helaas waren de bomen in mijn geboortedorp altijd al leeg voordat de kastanjes naar beneden konden vallen.
Kinderen sloegen met stokken de bolsters uit de bomen,
tot grote ergenis van de mensen die ertegenover woonde, want het gaf een hoop troep, de kastanjes waren eruit en de boom stond er verlept en kapot bij.
Arme boom.
Hier in mijn nieuwe dorpje is het anders.
Hier worden de bomen met rust gelaten.
Iedere dag zie je de hondenuitlaters en de fietsers verlangend kijken,
ligt er al wat?
En gisteren was het zover!
De wind had heel veel kastanjes uit de boom doen waaien.
En ik had geluk, ik was een van de eerste die er voorbij kwam om 7 uur vanmorgen.
De kastanjes lagen overal over heel het pad.
Zaaien maaien oogsten!!
Ik heb en mooie herftschaal op tafel staan! En dat terwijl de frambozen ook nog aan m'n struik hangen te wachten tot ze rijp zijn en geplukt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten