Tamara

Waarom ik 'het' hier nog niet had geschreven vroeg Emiel. Tja waarom eigenlijk niet? Waarom wel? Je schreef ook dat we zijn getrouwd, dan mag je ook schrijven over minder leuke dingen. Daar had hij dan weer een punt. Maar lezen mensen dit nog wel dan? Maakt dat uit dan? Sommige komen langs je blog en lezen het dan, andere skippen het. Nog een punt dat waar was. Dus toch maar het verhaal van onze tamara. Op 3 januari 2013 kwamen wij erachter dat we (geheel gewenst!) zwanger waren! Helemaal blij natuurlijk! De eerste echo met 7 weken zag er prima uit. Het hartje klopte met 11 weken al zo krachtig dat we het konden horen via de dopler. Dus vol vertrouwen en goede moed gingen we op naar de 12 weken echo/combinatietest. En juist daar wringt de schoen. Het verhaal zoals het naar de familie en vrienden toe is verteld: Afgelopen donderdag hebben we de 12 weken echo gehad. Helaas is hierop gebleken dat ons kindje een zorgenkindje is. We werden na 45 kwartier meten en kijken via de echo doorgestuurd naar het Erasmus Medisch Centrum waar we vandaag na een lang en slopend weekeind terecht konden. Zowel wijzelf als de kleine zijn volledig door de screening gegaan. Alles is opgemeten en bekeken. Hun apparatuur is vele malen beter dan dat van het ziekenhuis hier in Dirksland dus konden we alles ook beter zien. Op het eerste zicht is ons kindje helemaal compleet. Armen, benen, tenen en vingers. Alles was te zien. Er is helaas wel gebleken dat ons kindje een ernstig verdikte nekplooi heeft en er is vocht gezien achter/onder de longen. Wat dit vocht daar doet, wat voor vocht het is en vooral hoe het er komt en weer weggaat is onbekend. Feit is wel dat het er niet hoort te zitten! Dit in combinatie met de verdikte nekplooi maakt dat er zorgen zijn over onze kleine. Om verder onderzoek mogelijk te maken is er een vlokkentest gedaan doormiddel van een punctie. Dit weefsel wordt nu onderzocht samen met ons bloed. Zo hopen ze diverse chromosoom aandoeningen uit te kunnen sluiten. Er wordt bijvoorbeeld onder andere getest op Down, Edwardssyndroom en het Pattaussyndroom. Laatste 2 syndromen zijn allebei dodelijk. Helaas is niet overal op te testen. Dus het kan zijn dat we geen volledige zekerheid hebben. We moeten sowieso nog 2 weken wachten op de uitslag van de punctie. Mocht er niets uitkomen dan wordt er om de 4 weken uitgebreide echo’s gemaakt om zo te kijken of er iets te zeggen valt over de gezondheid van onze baby. En dan een kleine week later: De bom is gevallen, het nieuws is bekend. We zijn vanmorgen gebeld door het ziekenhuis met het nieuws dat ons kindje helaas niet levensvatbaar zal zijn. Het kindje heeft het turnersyndroom, wat inhoud dat het een X chromosoom mist. Dit in combinatie met de echo’s die gemaakt zijn wijst uit dat de kans op miskraam 99% is. Mocht het kindje bij de laatste 1% horen dan zal het ook geen overlevingskans hebben na de geboorte. We hebben dan ook besloten om het advies van het ziekenhuis op te volgen en de zwangerschap af te breken. De kans dat ons kindje nu al overleden is is erg groot. En de kans op miskraam is er ook nog steeds. Onze grote angst is dat dit thuis gebeurd. We zijn uiteraard erg geschrokken en van het padje van dit nieuws. Maar aan de andere kant ook blij en dankbaar dat we geen moeilijke keuzes hoeven te maken. Hoe het verder gaat weten we nog even niet. Het Erasmus zal contact opnemen met het Dirksland ziekenhuis om alles in gang te stellen. Gisteren zijn we naar het ziekenhuis geweest om met de arts te spreken over het afbreken van onze zwangerschap. Ook hij stond volledig achter onze keuze. En bevestigde nogmaals dat een kans op een normaal leven nihil is. Ons kindje mankeerde teveel, had een te grote chromosoom afwijking en teveel vocht in haar lijfje. Om een lang verhaal kort te maken is gisteravond rond 20.00 ons kindje geboren. Het is allemaal vrij vlot gegaan. Een teken dat mijn lichaam al bezig was met een miskraam. Om ons te besparen van een lange nacht vol pijn en ellende, en om ervoor te zorgen dat mijn baarmoeder geheel leeg zou komen is ons kindje onder volledige narcose bij ons weggehaald. We hebben haar dus niet meer gezien. Voor ons is het goed zo. 3 Uur nadat we naar het ziekenhuis waren afgereisd waren we alweer thuis. Zoals jullie begrijpen uit mijn woorden waren we in verwachting van een meisje. We hebben haar Tamara genoemd. Het is goed zo, ze heeft rust, had geen kans van overleven gehad. Ze heeft nu geen pijn hoeven ervaren. Wij zijn ‘blij’ dat alles zo soepel en vlot geregeld is. Over een week of 3 moeten we terug naar het EMC om daar alles na te bespreken en te kijken wat er nog meer gevonden is bij de chromosoom test. Dan horen we ook de praktischere zaken zoals de kans op herhaling en hoe nu verder. Verder zien we het allemaal wel. We zijn vanmorgen in het ziekenhuis geweest bij de klinisch geneticus. Er is geen erfelijk belast materiaal gevonden, wat inhoud dat de afwijking van Tamara 'gewoon' dikke vette pech is geweest. De kans op herhaling is net zo groot als voor ieder ander. Wij zijn erg blij met dit nieuws. Een evt volgende zwangerschap zal niet zorgeloos zijn, en gepaard gaan met extra controles. Maar in onze ogen is geen enkele zwangerschap zorgeloos!