Zo hoog dat ik er vaak maar amper bij kan.
Maar ik moet en zal over die lat springen, met of zonder stok.
Met of zonder hulp.
Dat levert soms veel fustratie, verdriet en norse blikken op.
Trots ben ik maar zelden dat ik de lat heb gehaald.
Want het kan altijd beter, anders, sneller, goeier en makkelijker.
Kan iemand mijn lat een beetje naar beneden halen?
Humor en relativeringsvermogen helpen de lat in een beter perspectief te zien, dus je bent op de goede weg. Misschien moet je er af en toe gewoon maar even onderdoor lopen inderdaad.
BeantwoordenVerwijderen