Onze instelling bestaat uit diverse gebouwen, woningen, gangenstelsels, dagbestedingslocaties, een zwembad, een gymzaal, bomen en gras, heel veel gras.
Een voetbalveldencomplex is er niks bij.
Toen ik gisteren snel van de ene locatie naar de andere moest in mijn nachtdienst liep ik door de gangen waar ik opgeleid ben.
7 jaar geleden kwam ik binnen als jong en onzeker meisje. Wetende dat ik met 'gehandicapten' wilde werken.
Waarom? Geen idee, dat wilde ik gewoon! In mijn hoofd jonge kinderen met het syndroom van down, ernst en bobbie petjes (jeweetwel met van die hondepootjes erop) en een snottebel uit hun neus.
Na 3 jaar SPW en 2 leerlingenplekken wist ik dat mijn beeld van toen vertekend was.
De jonge gehandicapten kinderen blijven (gelukkig!!) zo lang mogelijk thuis wonen, en wonen pas uit huis op het moment dat de zorg niet te dragen is voor de familie, of als het beter lijkt om de clienten een andere omgeving en vorm van begeleiding te bieden.
Lopend door die gangen kwamen ook alle gevoelens van toen weer op. De onzekerheid of je wel goed genoeg bent, of je opdrachten goed zijn, of je wel de juiste zorg verleend,de angst voor sommig gedrag wat clienten kunnen vertonen, de blijdschap als alle opdrachten weer ingeleverd waren, de verantwoordelijkheid over de clienten die toen nog zo zwaar drukte. De leuke dingen zoals vakanties, de minder leuke dingen zoals overlijden.
Tijdens mijn leerling zijn heb ik mogen leren, ervaren en fouten mogen maken.
Ik heb leren wassen, verzorgen, koken en begeleiden, medische handelingen leren doen, en leren aangeven als iets niet lukt of gaat.
En dan zie ik mezelf zoals ik nu ben. 7 jaar later, 24 jaar oud, papiertje op zak, en de verantwoording en zorg over 60 clienten in de nacht. Tijdelijk, want eigenlijk heb ik mijn vaste stekje gevonden op een woning in de dagdienst.
Maar nieuwe uitdagingen zijn er om aan te gaan, dus af en toe mag ik meedraaien met de nachtdienst.
Ik werk inmiddels langer met diploma dan zonder. En soms heel soms komt dat onzekere meisje nog in me op.
Kan ik dit wel, wil ik dit wel? Waarom doet die client zo?
Maar vannacht voelde ik me trots. Trots te kunnen en vooral MOGEN werken op een groep voor clienten met een ernstige gedragsstoornis. Jonge mensen die niet thuis kunnen wonen vanwege de ernst van hun handicap en gedragsstoornis. (ook wel SGEVG genoemd)
Trots dat we ze met elkaar zo'n mooi huis, veiligheid en begeleiding kunnen bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten