Pink Ribbon

De pinkribbon maand is bijna voorbij. Vandaag is de laatste dag.
Toch nestel ik me vandaag pas met een flinke mok warme choco (helaas zonder slagroom) en het pink ribbon magazine op de bank.
En het enige dat ik wil zeggen is dat jullie eigenlijk het zelfde zouden moeten doen.
Even genieten van de herfst, het geweldige blad, de mooie inspirerende verhalen, geweldige foto's en dan ook nog de gedachte dat een deel van het aankoopbedrag naar Pink Ribbon gaat en dus ingezet wordt voor mensen met borstkanker.
Ik zeg DOEN!!

(het magazine valt hier te bestellen)

Blijdorp by night

Dinsdag had ik een vrijgezellenfeest, georganiseerd voor een vriendin die uiteraard gaat trouwen.
Na een dagje walibi zijn we het land weer terug overgestoken en naar Blijdorp gereden om daar naar Blijdorp By Night te gaan.
Een rondleiding van 1,5 uur langs slapende of juist wakkere dieren.

Je wordt ontvangen met een uitgebreid buffet en daarna wordt je met je eigen groep van tafel gehaald door een vrijwilliger.
Je loopt dus alleen met jou mensen, erg leuk!
Wij hadden het geluk een hele enthousiaste vrijwilliger te hebben. Die onze vraag weinig lullen en veel zien meteen opvolgde.
Over alles wist ze leuke dingetjes te vertellen. Over de dierentuin van vroeger en nu.
Zo vertelde ze dat de ooievaars tegenwoordig wel eten krijgen bij Blijdorp maar niet meer gekortwiekt worden zodat ze gewoon uit kunnen vliegen.
2 van deze prachtige beesten kozen ervoor om hun nest op de schoorsteen van het leeuwen verblijf te maken. Ieder jaar is het weer spannend als de kleintjes uitvliegen.
Als ze het niet halen zijn ze een lekker snackje voor de leeuwen die eronder leven!

We zagen dat de apen een nest bouwde om te gaan slapen, en bokito (jaja die uitgebroken is) lag heerlijk met zijn duim in zijn mond voor het raam te slapen.
De leeuwin met haar 2 jongen lagen ook pal voor het raam.
De olifanten scharrelde wat rond, dichterbij waren we nog nooit geweest.
De giraffen aten wat hooi en kwamen nieuwschierig kijken, en de wolven huilde richting de maan.
Na 1,5 uur door de dierentuin gewandeld te hebben werden we terug gebracht voor het dessert.

Echt geweldig om de dierentuin eens van de andere kant te zien.
Ik kan het dan ook tenzeerste aanraden! Helaas is het wel voor kinderen vanaf 14 jaar, maar voor volwassenen is het ook zeer geslaagd!

Waarom?

Waarom zijn vitamine C tabletten zo zuur?
Waarom moet je uitgerekend die innemen van de dokter als je toch al misselijk bent.
Waarom wordt je altijd ziek op de dagen dat het echt niet kan?
Waarom worden sommige medicijnen niet meer vergoed door de verzekering.
Waarom zie je soms pas achteraf dat je de vriendin die langs kwam wel een bemoedigend woord had kunnen geven.
Waarom kun je nu opeens wel rtl via uitzendinggemist terug kijken.
Waarom deden ze dat vorig jaar nog niet?
Waarom kom je altijd bekende tegen als je in je pyamabroek snel even iets weg gooit.
Waarom Waarom waarom?
Maar verder gaat t best wel (weer) goed hoor!

Eindelijk een avondje thuis

Heerlijk zo'n avondje thuis.
En als het goed is volgen er nog 5!
Na heel veel werken heb ook ik een aantal dagen vrij.
En daar ga ik mooi van genieten!
Vanmiddag m'n huisje gesopt en gepoetst, ik ben er klaar voor!
Een paar dagen doen waar ik zin in heb, genieten en niks doen!

Even stil

Zoals al eerder beschreven werk ik momenteel in de nachtdienst zo nu en dan wat dienstjes mee.
Een van de oudste clienten die wij zorg bieden kan vannacht de slaap niet vatten.
Ik zet een cdtje met psalmen op en zing zachtjes mee.
Ze pakt me beet, aait over mijn gezicht, en rompomomt wat mee. Praten kan ze niet.
De tranen lopen over haar wangen en ze ligt met een brede glimlach in bed. Als ik later kom kijken slaapt ze.
Mijn werk is lang niet altijd dankbaar en gezellig, iets wat vaak gedacht wordt, maar soms wordt zelfs deze praatgraag stil van haar werk!

Donkere gangen

Vannacht liep ik door de donkere gangen van de instelling waar ik werk.
Onze instelling bestaat uit diverse gebouwen, woningen, gangenstelsels, dagbestedingslocaties, een zwembad, een gymzaal, bomen en gras, heel veel gras.
Een voetbalveldencomplex is er niks bij.

Toen ik gisteren snel van de ene locatie naar de andere moest in mijn nachtdienst liep ik door de gangen waar ik opgeleid ben.
7 jaar geleden kwam ik binnen als jong en onzeker meisje. Wetende dat ik met 'gehandicapten' wilde werken.
Waarom? Geen idee, dat wilde ik gewoon! In mijn hoofd jonge kinderen met het syndroom van down, ernst en bobbie petjes (jeweetwel met van die hondepootjes erop) en een snottebel uit hun neus.
Na 3 jaar SPW en 2 leerlingenplekken wist ik dat mijn beeld van toen vertekend was.
De jonge gehandicapten kinderen blijven (gelukkig!!) zo lang mogelijk thuis wonen, en wonen pas uit huis op het moment dat de zorg niet te dragen is voor de familie, of als het beter lijkt om de clienten een andere omgeving en vorm van begeleiding te bieden.
Lopend door die gangen kwamen ook alle gevoelens van toen weer op. De onzekerheid of je wel goed genoeg bent, of je opdrachten goed zijn, of je wel de juiste zorg verleend,de angst voor sommig gedrag wat clienten kunnen vertonen, de blijdschap als alle opdrachten weer ingeleverd waren, de verantwoordelijkheid over de clienten die toen nog zo zwaar drukte. De leuke dingen zoals vakanties, de minder leuke dingen zoals overlijden.
Tijdens mijn leerling zijn heb ik mogen leren, ervaren en fouten mogen maken.
Ik heb leren wassen, verzorgen, koken en begeleiden, medische handelingen leren doen, en leren aangeven als iets niet lukt of gaat.

En dan zie ik mezelf zoals ik nu ben. 7 jaar later, 24 jaar oud, papiertje op zak, en de verantwoording en zorg over 60 clienten in de nacht. Tijdelijk, want eigenlijk heb ik mijn vaste stekje gevonden op een woning in de dagdienst.
Maar nieuwe uitdagingen zijn er om aan te gaan, dus af en toe mag ik meedraaien met de nachtdienst.
Ik werk inmiddels langer met diploma dan zonder. En soms heel soms komt dat onzekere meisje nog in me op.
Kan ik dit wel, wil ik dit wel? Waarom doet die client zo?
Maar vannacht voelde ik me trots. Trots te kunnen en vooral MOGEN werken op een groep voor clienten met een ernstige gedragsstoornis. Jonge mensen die niet thuis kunnen wonen vanwege de ernst van hun handicap en gedragsstoornis. (ook wel SGEVG genoemd)
Trots dat we ze met elkaar zo'n mooi huis, veiligheid en begeleiding kunnen bieden.

Deur aan Deur

Een half uurtje terug ging de deurbel.
2 jongens van rond de 17 jaar kwamen collecteren voor het brandwondenfonds.
Zelf ga ik ook deur aan deur, maar dan voor de Roparun.
Daar schreef ik eerder al een stukje over wat ik jullie niet wil onthouden!

1: NEE
2: Nee sorry stroopwafels lusten we niet
3:................. BAF (deur dicht)
4: Neeikwilzenieikhaidsuuker! (Flakkees voor:Ik heb suikerziekte dus mag ze niet)
5: Die ken ik nie kauwe (Flakkees voor, die zijn me te taai)
6: Ik ben er wel maar doe gewoon niet open.
7: We sonjabakkeren, we mogen geen stroopwafels.
8: Sorry ik heb nu echt geen tijd!
9: Mamma zei net dat ik moet zeggen dat ze niet thuis is.
10: Wij zijn niet thuis. (maar we doen wel de deur open)

Afgelopen 2 dagen hebben we met flink wat dozen stroopwafels onder onze arm gezeuld
Dinsdag zijn we hard van stapel gegaan, voor 300 euro verkochten we met z'n tweeeen. De stroopwafels hadden we voor niet al te veel geld gekocht bij de Agrimarkt, dus de onkosten moesten er nog wel uit. Dat lukte niet in 1 dag. Dus woensdag zijn we vrolijk doorgegaan. Gelukkig was het weer geweldig en de sfeer goed.
Zoals je kunt lezen hebben we ook vaak nee te horen gekregen. Nu praat ik ook nog eens geen flakkees wat het er soms niet makkelijk op maakt.
Neeikwilzenieikhaidsuuker! Wat heeft u? Ik haid Suuker! En voor de visite dan mevrouw? Nee die kennen ze nie kouwe! Soms ging het gordijntje voor de deur vandaan en schoof het gordijntje erg snel weer terug. Er werd dan niet eens open gedaan. Sta je dan met je goede gedrag. We waren overigens wel blij dat we geen Jehova's waren want die zijn echt nergens welkom, overal plakkers op de deur dat ze niet aan mogen bellen.

Toch zaten er absoluut ook gave dingen bij.
Een meisje dat alleen thuis was en haar spaarpot overhoop haalde om een pakje stroopwafels te kunnen kopen, mensen die 2,50 geven maar geen stroopwafels willen. Hondjes worden je toevertrouwd en her en der vertellen mensen hun eigen ervaringen met de Roparun. Kanker komt echt vaker door dan je denkt! Een mevrouw had zelf net 2 borsten afgezet, nu had haar man stemband kanker. Op een volgend adres deden 3 mensen huilend de deur open, bent u de begravenis ondernemer? Euhm nee, ik verkoop stroopwafels voor de kankerpatienten van de Roparun. Mevrouw barste in huilen uit, haar man was een uur eerder aan kanker overleden... Sta je daar met je doosje stroopwafels. Sorry mevrouw dat wisten we niet.. Gecondoleerd en vooral veel sterkte. Maar ik mocht niet doorlopen van de mevrouw. Ze ging wel even geld halen. Terwijl ik sta te wachten komt er een ander naar buiten, of ik snel door wil lopen want er was net iemand overleden. Gecondoleerd mevrouw, maar de vrouw des huizes is al geld aan het halen, sorry ik wist het echt niet. De mevrouw keek me raar aan en ging snel weg. Van de weduwe kregen we 5 euro, 2 pakjes verkocht de rest mochten we houden.

Volgend jaar gaan we gewapend met negerzoenen (die wegen minder dan een doos met zakjes stroopwafels), glucosepennen (voor de suukerpatienten) eierkoeken (voor de sonjabakkermensen) Een keuken machine (voor de mensen die ze niet kunnen bijten) en een steekwagentje (voor onze armen, want die willen momenteel echt niet meer) op pad.
We hebben momenteel nog 19 dozen over, die moeten allemaal nog verkocht worden. We bedenken nog hoe we dit gaan doen. Maar al met al zijn we de meeste dozen kwijt en hebben we een aardig bedrag wat op de rekening kan worden bijgeschreven!!!

Dit jaar hebben we het helemaal anders aangepakt en hebben we gecollecteerd.
In een week tijd 3300 euro opgehaald voor de kankerpatienten. Mooi toch?

Collecteer je zelf ook? En waarom wel/niet?

Zo beleef je de gaafste dingen!

Gister had ik een bruiloft.
Mijn beste vriendin trouwde, en naast ceremoniemeester, was ik ook getuige en zou ik foto's maken.
Alleen was ik zo stom om mijn fototoestel te vergeten.
En uiteraard had niemand anders (we waren maar met een heel klein gezelschap) zijn fototoestel bij zich.
Omdat ik tever weg woon kon ik ook niet terug om het ding te halen want dan zou ik de rest van de dag missen.
Afgesproken werd dat ik een dag later (vandaag dus) terug zou komen om foto's te maken. Dan nog maar een keer de jurk en het pak aan.
Verder werd het een fantastische dag. Mooi weer, mooie toespraak en leuke mensen.
Het werd niet al te laat, dus op tijd naar huis.
Vanmorgen vroeg weer op om dit keer met camera richting het kersverse bruidspaar te rijden!
Het weer was iets minder als gister maar nog altijd goed. Op de fotolocatie staan veel bomen waar het blad vanaf viel. Het leverde schitterende foto's op.
Daarna snel door naar schiphol, want er moest immers op huwelijksreis gegaan worden.
Omdat het bruidspaar geen tijd had om hun kleding weer om te wisselen checkte ze met jurk en pak nog aan in.
Dat leverde mooie foto's en leuke blikken op!
En omdat de ceremoniemeesters mee mochten op vakantie checkte ook ik in!
In Turkije maakte we ook nog wat foto's. Ze hadden immers toch hun kleding nog aan!
Bij het strand, bij een grot en in een kloof. Harstikke gaaf!



Helaas ging toen de wekker, en moest ik m'n bed weer uit.
M'n droom vervlogen, 12 november, dan trouwen ze echt, ben ik echt ceremoniemeester, getuige en maak ik foto's.
En gelukkig woon ik hartstikke dichtbij. Dus als ik mijn toestel vergeet kan ik wel 6 keer terug om m te halen!

Niet wetend wat je te wachten staat.
Want nog nooit eerder meegemaakt.
Wat gaan ze vragen? Wat willen ze vertellen, en vooral wat willen ze weten?
Hou je je staande of knak je om?
Omknakken, dat gebeurt er meestal met dit soort gesprekken.
Ik hou er niet van, dit gaat goed, dat kan beter.
Wat vind je zelf?
Wat kan er beter, en waarom? En waarom reageer je zo?
Wat zou je nog willen doen?
Vooraf komt er een lijst die je in moet vullen.
Beoordelingen van 1 tm 4. Onvoldoende, zwak, voldoende of goed.
Goed, dat geef je jezelf niet zoveel, toch? Of zou dat ook weer raar staan om niet positief over jezelf te denken?
Sommige dingen zet je op zwak, dat kan nog wel beter.
Het meeste maar gewoon op voldoende, je doet toch je best?
Je leidinggevende vult hetzelfde in, benieuwd wat ze over je denkt ga je naar haar toe.
Het lijkt aardig overeen te komen. Sommige dingen kunnen ook echt beter, over het algemeen doe je het goed.

Al met al stelt het eigenlijk niets voor zo'n functioneringsgesprek!

Sorry hou van flauwe humor, hoop dat k jullie er niet mee kwets!

Chillll

Wat kan het toch heerlijk zijn als je huis schoon is, je werk gedaan, de was die hangt en alles ruikt fris!
Je hoofd weer leeg van snot en gedachten, de konijnen in een fris hok, en zelfs je nagels netjes gelakt.
Klaar voor mn weekeind!

Vol hoofd

M'n hoofd zit vol, vol snot, vol gedachten, vol zorgen, vol plannen.
Zo vol dat tie vanmiddag ineens leegliep.
Snot eruit, water eruit, plannen ebte weg, en de gedachten vlogen door de telefoon.
Allemaal richting een goede vriendin,die alles aanhoorde,en mijn hoofd opnieuw vulde.
Maar nu met een plan de campagne, een alleskomtwelgoedschatje afspraak en vol goede moed.
Fijn he vrienden!

Wat nou herfst? Winter zul je bedoelen!

Waar de een nog bezig is de zomer af te sluiten, ben ik al volop met de winter bezig.
(al geeft mijn framboos nog steeds frambozen en zjin mijn peren bijna rijp)
Sinterklaas heeft mij namelijk gevraagd of ik hulpsinterklazen wil opleiden en ervoor wil zorgen dat de gezinnen in Rotterdam en omgeving voorzien worden van een bezoekje van de oude mannen.
Daar komt nog heel wat bij kijken. De sinterklazen moeten kunnen paardrijden, een diepe zware stem hebben, niet al te lang zijn, en bovendien erg lief en vriendelijk.
Ze mogen niet roken en niet drinken, niet bang zijn van honden en al helemaal niet bang zijn van kinderen.

De pieten daarintegen is helemaal een verhaal appart.
Zij moeten kunnen dakklimmen, kadootjes inpakken, een cursus strooigoedstrooien volgen, grapjes kunnen maken, niet verlegen zijn, en ze moeten weten hoe ze de staf van sinterklaas moeten dragen.
Ze moeten op de hoogte zijn van het sinterklaasjournaal, alle series kijken bij jetix, foxkids, disneydinges en waar zenden ze ze allemaal wel niet meer uit tegenwoordig?
Ze mogen niet zeeziek zijn, moeten kunnen auto rijden (sinterklaas kan niet overal komen met zijn paard) en moeten weten hoe ze door de schoorstenen maar ook via de voordeuren binnenkomen. Ze moeten veters kunnen strikken, jassen kunnen dichtmaken, en schoenen uit elkaar kunnen houden. Ze moeten moeilijke namen kunnen uitspreken, oude mannen kunnen begeleiden en vooral niet vergeten de kinderen persoonlijke aandacht te geven. Ze moeten kunnen klimmen en klouteren, kunnen dansen en zingen, maar ook goed kunnen luisteren en stil kunnen zitten. Ze moeten kunnen blokfluiten, en als ze dat niet kunnen gitaar kunnen spelen, vergeet vooral niet dat ze pepernoten moeten kunnen bakken en schuimpjes kunnen maken.

Kortom drukte van belang hier in huis!
Op 5 december zitten mijn hulpsinterklazen al bijna vol. 3 en 4 december hebben we nog wel plek.
En dat allemaal om geld in te zamelen voor de Roparun.