(en ja dit is een man...)
Lieve kankerpatient,
Al dagen, weken, nee zelfs maanden stromen de mails mijn postvak in.
Begin juni de eerste al, en zondag avond de laatste waarschijnlijk pas.
Het begon met een voorzichtig mailtje.
Heeft sinterklaas zijn agenda voor dit jaar al open liggen?
Begin september krijgen de pieten van vorig jaar een mailtje.
Hebben jullie ook dit jaar weer zin om mee te spelen?
En ook de hulpsinterklazen van vorig jaar krijgen een mail.
Willen jullie ook dit jaar weer mee helpen?
De agenda gaat open, in exel wordt er voorzichtig een bestandje aangemaakt.
Outlook krijgt een mapje, sinterklaas 2010.
De eerste gezinnen worden ingepland, reistijden berekend en alles wordt netjes bijgehouden.
Dan gaat het harder lopen, er komen ook telefoontjes binnen.
Bedrijven boeken, mensen zeggen af, willen meer informatie en de eerste mensen gaan betalen.
Helaas besluit ING moeilijk te gaan doen.
Onze gebruikersnaam wordt geblokkeerd, we kunnen niet meer zien wie er gestort heeft en wie niet. Dus kan ik ook niet verder met de planning, want ik weet niet waar de gaten vallen.
Ing wordt gebeld, ja hoor mevrouw binnen een week is het opgelost.
Een maand later gaan we richting het ING kantoor hier in de buurt, we kunnen er nog niet op. De mevrouw schrikt van onze boze reacties, en spreekt hier ons een dag later nog op aan.
Wat als er iemand anders had gezeten die ook boos was geworden?
Pech voor u, dan moet het maar geregeld worden!
1 telefoontje en 24 uur later kan het ineens wel!
De planning is weer geopend en we gaan weer vrolijk verder.
Maar eerst wat boze mails wegwerken, mensen willen weten waar ze aan toe zijn, en ik kan ze nu na 4 weken pas duidelijkheid verschaffen.
Intussen regelt een piet flink wat strooigoed bij Sinterklaas.
We mogen het zo meenemen.
Moederpiet Bessels naait in alle pietenbroeken knoopsgatenelastiek.
De maten verschillen nogal van de pietjes, we hebben dikke pieten, lange pieten, en heeeele dunne pieten. Grote pieten, kleine pieten en zelfs een schele en een kale piet.
En die moeten allemaal broeken aan zonder dat ze afzakken.
Flink wat uurtjes wordt er genaait.
Intussen gaat de planning weer door. 280 mailtes zijn er al verstuurd, en we zitten nog steeds niet vol.
Minimaal een uur per dag ben ik er mee bezig.
Het stijgt me lichtelijk naar mijn hoofd.
Adressen, namen, informatie voor in het grote boek, telefoonnummers.
Alles moet opgeschreven en bijgehouden worden.
Dan komen er 2 pietjes en een sinterklaas achter dat de planning niet helemaal strookt aan hun agenda. Jammer maar helaas, snel opzoek naar 3 waardige vervangers, die gelukkig heel snel zijn gevonden!
En dan bedenkt sinterklaas dat zijn hulpsinterklazen van lengte verschillen.
Dus onderrokken zouden handig zijn.
Dus kroop moederpiet Bessels vandaag wederom achter de naaimachine.
De onderrokken zijn ook weer klaar.
Nog maar even een maitlje eruit naar de gezinnen waar we heen gaan.
Want ja, sinterklaas heeft geen arrenslee, we moeten het doen met auto's.
En die zouden wel eens last kunnen hebben van de sneeuw.
En dan komen we misschien ietsjes later. De meeste gezinnen beloven een liedje extra te zingen. Het is niet erg, als we maar veilig aankomen.
Vanavond nog de laatste schema's printen. Zul je altijd zien, inkt op!!!
Blauw print hij nog wel, dus dan maar blauwe schema's.
Morgen ochtend om 5 uur gaat de wekker. Op naar 2 scholen en 2 bedrijven.
En niet te vergeten nog wat andere hulpsinten en pieten klaarstomen.
Al met al, lieve kankerpatient, staan er dit weekeind 20 mensen klaar om 31 gezinnen, 2 scholen en 3 bedrijven te bezoeken.
100 kg aan strooigoed te strooien, en honderden euro's te verdienen.
Allemaal voor jou, we vinden het zelf ontzettend leuk om te doen, ondanks alle drukte en stress. Maar het geld dat we verdienen, dat is allemaal voor jou.
Wij zullen het storten naar de Roparun. En zij zorgen ervoor dat het bij jou terecht komt.
Mocht je een sinterklaas of zwarte piet tegen komen komend weekeind, groet hem dan en bedank hem, hij doet het niet voorzichzelf, niet voor de gezinnen, maar voor de zieke mensen die momenteel knokken voor hun leven in het ziekenhuis!
Heel veel liefs en sterkte.
Annelies
